Thuis!
Blijf op de hoogte en volg Sandra
02 Juli 2017 | Nederland, Klundert
Lief dagboek,
Inmiddels zijn we alweer een weekje thuis. Niet anders dan verwacht, gaat de tijd in Nederland net zo snel als in Costa Rica en is de eerste week op eigen bodem alweer achter de rug.
Sinds mijn laatste blog in Maleisië is er genoeg gebeurd. Met een lange vliegreis via Bangkok, waar we 20 uur mochten doorbrengen, kwamen we aan in Duitsland. Maar even tussendoor.... ik heb nog nooit overnacht op een vliegveld, maar dat is ook een hele belevenis. Denk je eindelijk een rustige plek te hebben gevonden aan het einde van een gate, wordt je na 1,5 uur ruw verstoord door een invasie mensen die toevallig in die gate moesten wachten op hun vlucht. Nou dat ligt dan toch een beetje ongemakkelijk, met al die mensen die je aan zitten te staren, maar dat verder terzijde, voor alles een 1e keer toch? Toen we in Duitsland aankwamen werden we ook weer herenigd met de andere helft van onze groep die naar Turkije waren geweest.
In Duitsland verbleven we in een luxe resort. Het was geen 5 sterren hotel, maar in vergelijking met de plekken waar we de afgelopen weken zijn geweest, was dit toch een verademing en de perfecte plek om bij te komen en terug te kijken op de afgelopen weken in Indonesië en Maleisië. Ook was deze week een mooie gelegenheid om bij te praten met de andere helft van de groep en hun avonturen te horen. Met de uitgebreide maaltijden, een eigen kamer en een heerlijk binnenzwembad, kwam ik heerlijk tot rust en kon ik even stilstaan bij het prachtige avontuur wat ik zojuist achter mij had gelaten. Dit alles was dan ook nog eens omringd met een groot bosrijk gebied.....Ik voelde mij een gezegend mens. (een week zonder WIFI heeft hier ook zeker aan bijgedragen)
Wat ik van te voren al een beetje aan zag komen was het feit dat we nog voor een weekje terug gingen naar Costa Rica om te "reïntegreren". Het feit dat ik al zo dicht bij huis ben, maar dit toch voorbij vlieg, was wel even een emotioneel momentje. Naarmate het einde van de reis naderde, groeide het verlangen ook om mijn vrienden en familie weer in het echt te zien en ze is een hele dikke knuffel te bezorgen.
Via Zwitserland en de Verenigde Staten komen we weer aan in Costa Rica. In die 3 maanden is dat toch m'n 2e thuis geworden en wat is het dan fijn om de mensen daar na 2 maanden weer terug te zien. Moet je nagaan, die mensen mistte is al na 2 maanden weg te zijn geweest, laat staan de mensen in Nederland.
Toch was het raar om weer in Costa Rica te zijn. Naast de klasmomenten die we nog hadden om met elkaar te delen over onze toekomstplannen, was er eigenlijk niet echt iets meer om te doen. We zouden binnen een week toch weer naar huis gaan. Maarja, heel veel energie had ik ook niet om iets te ondernemen vanwege de 1e jetlag van m'n leven. Wat is dat een naar iets. Bij het avondeten al zere ogen hebben van de slaap, midden in de nacht klaar wakker zijn en als je dan nog even probeert te slapen, ben je om 06.00 uur alweer wakker. Achja.....voor alles een 1e keer toch?
Daar is dan ineens de laatste avond! Diploma-uitreiking staat op het programma. Dit is een avond waar we allemaal wel een beetje tegenop zagen, want als deze avond aan de beurt zou zijn, zou dat betekenen dat binnen een paar uur het afscheid ook voor de deur zou staan. Toch was deze avond zeer bijzonder. Ik werd onder andere gevraagd om een getuigenis te delen van het afgelopen half jaar. Ik mocht getuigen van het feit dat God de scherpe randjes van hoogmoed en egoïsme in mijn hart heeft bijgeschaafd. Dat ik heb geleerd om toe te geven dat ik soms hulp nodig heb en mensen nodig heb die mij steunen als ik het even moeilijk vind en het niet alleen kan. Het was een mooie en bijzondere avond met hier en daar wat tranen.
Lief dagboek, mijn tas is ingepakt, auto is volgeladen en daar is het afscheid. Wat houd ik van deze mensen! Sommigen heb ik sinds 5 januari, ELKE DAG gezien. Dat doet wel wat met je. De tranen stroomden dan ook wel even over mijn wangen. Je weet niet wanneer je elkaar weer gaat zien en of we elkaar überhaupt nog wel in het echt gaan zien.
Op naar het vliegveld, er staat een lange eenzame reis te wachten. Dit klinkt misschien dramatisch, maar als je 6 maanden geen dag alleen bent geweest, dan voelt het best eenzaam zo alleen reizen naar huis. Aan de andere kant, kon ik mijn gedachten verzetten met het idee dat ik binnen een paar uur mijn ouders en vrienden weer zou zien!
Wanneer vlucht 16 v/d 16 veilig op de Nederlandse bodem is geland, schieten de tranen in mijn ogen. THUIS! Papa, mama, vrienden die mij op staan te wachten. Achteraf met nog een verrassing van mensen, waarvan ik niet wist dat zij mij ook zouden komen verwelkomen. Met mijn wagen volgeladen, loop ik door de deuren en daar staan ze dan.... Wat is het fijn om iedereen weer in de ogen te kunnen kijken en een dikke knuffel te geven. Ik heb iedereen gemist!
Waar we voor gewaarschuwd waren werd ook werkelijkheid. De 1e nacht...... het idee dat de volgende dag een nieuw hoofdstuk begint. Niet meer de mensen waar je een half jaar mee bent opgetrokken, maar weer thuis waar je alles wat je geleerd hebt langzaam mag gaan toepassen, met vallen en opstaan natuurlijk. Ik kijk ernaar uit wat het afgelopen jaar allemaal met mij gedaan heeft. Mijn rugtas zit vol met ervaringen, informatie en leermomenten, die ik de komende tijd langzaamaan mag gaan uitpakken.
Het is vandaag zondag. Ik ben een week thuis! Deze week was rustgevend, lastig maar ook weer fantastisch. Rustgevend, omdat ik gewoon per dag kon/moest bekijken wat ik ging doen. Lastig, omdat mijn hoofd zo vol zit met emoties en ervaringen, waarvan ik nog niet weet hoe ik dat tot uiting moet brengen. Fantastisch, omdat ik inmiddels weer met een aantal vrienden en familie ben herenigd! Het zou natuurlijk niet zo'n fantastische week zijn geweest zonder herenigd te worden met mijn grote liefdes: Tim en Lucas. Wat heb ik die jongens gemist en wat was het bijzonder om hun weer in mijn armen te hebben!
Zo.... het is weer even genoeg, mijn hoofd is leeg. Ik heb zo goed als mogelijk mijn ervaringen van het afgelopen jaar met jullie gedeeld. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Bedankt voor alle lieve berichtjes en bemoedigingen. Het is zeer waardevol om te weten dat er mensen om je heen staan die met je mee (willen) leven. Ik heb dit als een zeer rijke zegen ervaren.
Lief dagboek, voorlopig is dit de laatste keer, maar ik weet zeker dat dit niet DE laatste keer zal zijn.
Liefs
Inmiddels zijn we alweer een weekje thuis. Niet anders dan verwacht, gaat de tijd in Nederland net zo snel als in Costa Rica en is de eerste week op eigen bodem alweer achter de rug.
Sinds mijn laatste blog in Maleisië is er genoeg gebeurd. Met een lange vliegreis via Bangkok, waar we 20 uur mochten doorbrengen, kwamen we aan in Duitsland. Maar even tussendoor.... ik heb nog nooit overnacht op een vliegveld, maar dat is ook een hele belevenis. Denk je eindelijk een rustige plek te hebben gevonden aan het einde van een gate, wordt je na 1,5 uur ruw verstoord door een invasie mensen die toevallig in die gate moesten wachten op hun vlucht. Nou dat ligt dan toch een beetje ongemakkelijk, met al die mensen die je aan zitten te staren, maar dat verder terzijde, voor alles een 1e keer toch? Toen we in Duitsland aankwamen werden we ook weer herenigd met de andere helft van onze groep die naar Turkije waren geweest.
In Duitsland verbleven we in een luxe resort. Het was geen 5 sterren hotel, maar in vergelijking met de plekken waar we de afgelopen weken zijn geweest, was dit toch een verademing en de perfecte plek om bij te komen en terug te kijken op de afgelopen weken in Indonesië en Maleisië. Ook was deze week een mooie gelegenheid om bij te praten met de andere helft van de groep en hun avonturen te horen. Met de uitgebreide maaltijden, een eigen kamer en een heerlijk binnenzwembad, kwam ik heerlijk tot rust en kon ik even stilstaan bij het prachtige avontuur wat ik zojuist achter mij had gelaten. Dit alles was dan ook nog eens omringd met een groot bosrijk gebied.....Ik voelde mij een gezegend mens. (een week zonder WIFI heeft hier ook zeker aan bijgedragen)
Wat ik van te voren al een beetje aan zag komen was het feit dat we nog voor een weekje terug gingen naar Costa Rica om te "reïntegreren". Het feit dat ik al zo dicht bij huis ben, maar dit toch voorbij vlieg, was wel even een emotioneel momentje. Naarmate het einde van de reis naderde, groeide het verlangen ook om mijn vrienden en familie weer in het echt te zien en ze is een hele dikke knuffel te bezorgen.
Via Zwitserland en de Verenigde Staten komen we weer aan in Costa Rica. In die 3 maanden is dat toch m'n 2e thuis geworden en wat is het dan fijn om de mensen daar na 2 maanden weer terug te zien. Moet je nagaan, die mensen mistte is al na 2 maanden weg te zijn geweest, laat staan de mensen in Nederland.
Toch was het raar om weer in Costa Rica te zijn. Naast de klasmomenten die we nog hadden om met elkaar te delen over onze toekomstplannen, was er eigenlijk niet echt iets meer om te doen. We zouden binnen een week toch weer naar huis gaan. Maarja, heel veel energie had ik ook niet om iets te ondernemen vanwege de 1e jetlag van m'n leven. Wat is dat een naar iets. Bij het avondeten al zere ogen hebben van de slaap, midden in de nacht klaar wakker zijn en als je dan nog even probeert te slapen, ben je om 06.00 uur alweer wakker. Achja.....voor alles een 1e keer toch?
Daar is dan ineens de laatste avond! Diploma-uitreiking staat op het programma. Dit is een avond waar we allemaal wel een beetje tegenop zagen, want als deze avond aan de beurt zou zijn, zou dat betekenen dat binnen een paar uur het afscheid ook voor de deur zou staan. Toch was deze avond zeer bijzonder. Ik werd onder andere gevraagd om een getuigenis te delen van het afgelopen half jaar. Ik mocht getuigen van het feit dat God de scherpe randjes van hoogmoed en egoïsme in mijn hart heeft bijgeschaafd. Dat ik heb geleerd om toe te geven dat ik soms hulp nodig heb en mensen nodig heb die mij steunen als ik het even moeilijk vind en het niet alleen kan. Het was een mooie en bijzondere avond met hier en daar wat tranen.
Lief dagboek, mijn tas is ingepakt, auto is volgeladen en daar is het afscheid. Wat houd ik van deze mensen! Sommigen heb ik sinds 5 januari, ELKE DAG gezien. Dat doet wel wat met je. De tranen stroomden dan ook wel even over mijn wangen. Je weet niet wanneer je elkaar weer gaat zien en of we elkaar überhaupt nog wel in het echt gaan zien.
Op naar het vliegveld, er staat een lange eenzame reis te wachten. Dit klinkt misschien dramatisch, maar als je 6 maanden geen dag alleen bent geweest, dan voelt het best eenzaam zo alleen reizen naar huis. Aan de andere kant, kon ik mijn gedachten verzetten met het idee dat ik binnen een paar uur mijn ouders en vrienden weer zou zien!
Wanneer vlucht 16 v/d 16 veilig op de Nederlandse bodem is geland, schieten de tranen in mijn ogen. THUIS! Papa, mama, vrienden die mij op staan te wachten. Achteraf met nog een verrassing van mensen, waarvan ik niet wist dat zij mij ook zouden komen verwelkomen. Met mijn wagen volgeladen, loop ik door de deuren en daar staan ze dan.... Wat is het fijn om iedereen weer in de ogen te kunnen kijken en een dikke knuffel te geven. Ik heb iedereen gemist!
Waar we voor gewaarschuwd waren werd ook werkelijkheid. De 1e nacht...... het idee dat de volgende dag een nieuw hoofdstuk begint. Niet meer de mensen waar je een half jaar mee bent opgetrokken, maar weer thuis waar je alles wat je geleerd hebt langzaam mag gaan toepassen, met vallen en opstaan natuurlijk. Ik kijk ernaar uit wat het afgelopen jaar allemaal met mij gedaan heeft. Mijn rugtas zit vol met ervaringen, informatie en leermomenten, die ik de komende tijd langzaamaan mag gaan uitpakken.
Het is vandaag zondag. Ik ben een week thuis! Deze week was rustgevend, lastig maar ook weer fantastisch. Rustgevend, omdat ik gewoon per dag kon/moest bekijken wat ik ging doen. Lastig, omdat mijn hoofd zo vol zit met emoties en ervaringen, waarvan ik nog niet weet hoe ik dat tot uiting moet brengen. Fantastisch, omdat ik inmiddels weer met een aantal vrienden en familie ben herenigd! Het zou natuurlijk niet zo'n fantastische week zijn geweest zonder herenigd te worden met mijn grote liefdes: Tim en Lucas. Wat heb ik die jongens gemist en wat was het bijzonder om hun weer in mijn armen te hebben!
Zo.... het is weer even genoeg, mijn hoofd is leeg. Ik heb zo goed als mogelijk mijn ervaringen van het afgelopen jaar met jullie gedeeld. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Bedankt voor alle lieve berichtjes en bemoedigingen. Het is zeer waardevol om te weten dat er mensen om je heen staan die met je mee (willen) leven. Ik heb dit als een zeer rijke zegen ervaren.
Lief dagboek, voorlopig is dit de laatste keer, maar ik weet zeker dat dit niet DE laatste keer zal zijn.
Liefs
-
02 Juli 2017 - 22:13
Heleen:
Lieve Sandra, wat een prachtig avontuur heb jij beleefd, we hebben het allemaal gevolgd en vaak aan je gedacht. Geweldig wat je allemaal hebt meegemaakt.
Welkom thuis lieve Sandra en misschien wel snel tot ziens. je bent altijd welkom hoor maar dat weet je wel Liefs van ons,
Heleen en Con
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
